>Bakit Ako "Pinalabas" ng Seminaryo?

><>: Kung isa ka doon sa mga itinuturing ng lipunan na mga “conservative” at kung alam mo sa iyong sarili na ikaw ay ultraelectromagnetic conservative (that, my friend, is the extreme level), huwag mo itong basahin. I have a liberal upbringing, baka hindi tayo magkasundo. May mga bagay-bagay na nakasulat dito na taliwas sa iyong paniniwala.



Kung namulat ka sa mga isinulat na obra ng mga Catholic at Christian preachers at hindi mo gusto ang satire, maangas at straight to the point na istilo ng pagsusulat ng aking mga idolong manunulat na sina Eros Atalia, Bob Ong, Jose Lacaba, Lourd Ernest Hanopol-De Veyra, Chip Tsao (joke lang!) at Joey Dizon, huwag mo itong basahin.



Kung sarado at nakakahon na ang iyong pag-iisip, hindi bukas sa posibilidad ng pagbabago, at wala ng ibang pinapakinggan kundi ang mayabang na sarili, huwag mo itong basahin.



kung isa ka doon sa (mga) mainit ang dugo sa akin, na itinuturing ako bilang isang hopeless na nilalang, mayabang, maangas, at palagi kang kinakalaban, huwag mo itong basahin.



Binalaan na kita. Kung isa ka sa mga nabanggit sa itaas, mangyaring mag-browse ka na lamang ng ibang site. Bilang isang tao, mayroon kang kalayaan. Hindi kita pinipilit na basahin ito. (Hihiramin ko ang pamosong linya ng aking kaklase at kaibigang itago na lang natin sa pangalang “Michael Phelps.” Madalas niyang sabihing “Kung ang Diyos nga, hindi kayang pakialaman ang freedom at free will ko, ikaw pa kaya.” You see my point? Gamitin ang natutunan sa philosophy.)



Pero kung isa ka doon sa maraming mga taong naghahanap ng kasagutan at nagtatanong ng “tunay na istorya” ng “pagpapalabas” sa akin sa seminaryo, narito na ang kasagutan.



Pinili kong isulat ang aking istorya dahil ayoko nang paulit-ulit pa itong ikuwento. Maaari kasing sa paulit-ulit na pagkwento, ay maiba, ma-fabricate, at ma-exaggerate ang mga detalye. Tutal, “nakilala” naman ako bilang nagpapahayag ng saloobin sa pamamagitan ng pagsusulat, pangangatawanan ko na.



Isinusulat ko ito upang magkaroon ng kaliwanagan ang mga taong walang kaliwangan ang isipin at kung anu-ano ang iniisip na dahilan ng pagpataw sa akin ng mga pari ng “supplementary regency.” Kesyo may girlfriend daw ako (I wish I had one!) o dahil nagdala ako ng cellphone way back (see my blog entry “Confessions (this is not Augustine’s)” for that matter).



Medyo mahaba ito dahil madaming mga bagay ang “ibinato” sa akin. Pagpasensyahan niyo na. Heto na:



Prelude. March 17, 2009, bumalik kaming walong (8) magsisipagtapos sa seminaryo matapos “magpahinga” sa aming mga bahay matapos ang aming retreat. Desedidio na kami (in a way) kung ano ang mga landas na aming tatahakin matapos ang graduation. Naisulat ko na nung retreat sa aking “letter of intent/application” na “…I have decided to continue to the Theology Department under the same Patron Saint and eventually serve the Archdiocese of Lipa in the near future…”. Sa madali’t sabi, desidido na akong tumuloy sa Theology Department pagkatapos ng graduation. Ang hinihintay ko na lang noon ay ang recommendation ng mga pari – ang “huling barikada” sa aking pagtuloy sa Theology Deparment.



Pagkabalik ng seminaryo, binigyan kami ni Father Rector ng “Self-Evaluation form.” Ang laman nito ay katulad din ng sa Peer Evaluation, ang twist lang, as the name implies, ay i-e-evaluate naming ang aming sarili. To be honest, kung hindi mo talaga kilala ang iyong sarili, mahihirapan kang ito ay sagutan. Pagtutugmain ang evaluation mo sa iyong sarili sa evaluation ng mga superiors at kasama mong seminarista.



Ano ang laman ng Self-Evaluation Form? Ang evaluation form ay nahahati sa iba’t ibang bahagi. Ang unang parte ay ang “positive qualities you naturally possess.” Ang ikalawa ay “positive qualities you have shown noticeable improvement.” Mayroon ding “As a maturing young man, I need to acquire this positive qualities…” at “As attracted to the priesthood (my rating__), I need to acquire these positive qualities…”. Sumunod ay ang rating ng 21 qualities na tugma sa apat na haligi ng pormasyon sa seminaryo (Spiritual, Pastoral, Intellectual, at Human Formation). Then ilalagay mo din ang rating mo kung gaano ka ka-attracted sa pagpapari at ang mga “practical action plans” mo to attain your goal. Kung inaakala niyong mahirap pa sa bar exams yung self-evaluation, don’t freak out. Isang pahina lang yun at madaling sagutan kung lubos mong kilala ang iyong sarili.



Hindi alphabetical order ang pagpapatawag sa amin. Medyo kapuna-punang nasa huli yung mga “gigisahin” at “madaming “puwedeng pag-usapan” (at isa na ako doon, ako ay pang-anim sa walong pinatawag).



Enter the Dragon. Noong oras ko na, pumasok na ako sa pamilyar na opisina ni Father Rector at umupo doon sa komportable niyang upuan sa harap ng kanyang lamesa (medyo suki na ako ng upuang iyon, kaya medyo umayon na ang aking katawan sa pag-upo ng komportable). As usual ay nakangiti si Father, at ang una niyang pinansin ay ang aking bagong hairstyle – mula semi-kalbo na naging barbers at medyo flat top. Tinanong niya ako kung bakit ako nagpagupit. Sinabi kong bukod sa pangit mag-martsa sa graduation ng kalbo ay gusto kong gayahin at bigyang pugay ang yumaong master rapper na si Francis M...yeah! (Sabay tawa ni Father Rector).



Serios Part – Do I Know Me? Matapos humupa ang tawanan ay pareho na kaming nag-transform ni Father sa serious mode. Nagsimula ang lahat doon sa discussion namin sa unang parte ng evaluation form. Yung tungkol sa “Positive Qualities I Naturally Possess.” Kapag nasagutan mo ito ng tama, ibig sabihin ay mayroon kang sapat na self-knowledge. Pwede mo ng sabihing “I Know Me.”



Dalawa ang hininhingi ng evaluation form. Ang inilagay ko ay Creativity and Being Idealistic at Passion to Explore New Things. Ayos naman, maraming tao sa loob ng
Bahay ni Kiko ang sumasang-ayon na ganoon nga ako at alam ko naman sa aking sarili na ganoon nga ako. Ayos, maliwanag sa akin na ako ay creative at idealistic sa mga bagay-bagay at pananaw sa buhay (yeah!).



Non Sequitur? It’s an accepted fact that I am creative, idealistic, and always yearning for something that is new. Mangyaring tandaan ninyo ang talong bagay na ito dahil ditto lahat iikot at uuwi ang mga bagay-bagay sa aking evaluation – sa mga bagay na natural na nasa akin.



Sa pagiging creative at idealistic ng isang tao, natural lamang na palagi siyang naghahanap at nag-iisip ng ano mang “bago” at “hindi tipikal.” Sa kadahilanang ako nga ay creative at idealistic, tinanong ako ni Father kung ano pa sa tingin ko ang mga salita na puwedeng mag-fit kapag sumobra ang pagiging creative at idealistic. Sinabi kong “radical.” Hindi daw. So para pa kaming naglaro ng Wheel of Fortune sa paghula ng mga letra. Dahil nararamdaman kong hindi na maganda (para sa akin) ang mga susunod na kabanata, nablangko ang isip ng kinikilalang creative. Sa banding huli ay na-decipher ko din, liberal pala ang salitang kanyang pinapahulaan. In a way, inaamin kong “liberal” nga ako (sa ilang mga bagay-bagay at pananaw sa buhay). Ngunit sasabihin ko ring hindi naman lahat ng aking mga pananaw sa buhay ay liberal. Hindi lahat ng bagay ay gusto kong lagyan ng aking “creative at idealistic touch.”



At sa pagiging liberal, isang katangiang nag-ugat sa aking pagiging creative, idealistic, at ang pagnanais sa mga bagong bagay, “umusbong” ang iba’t iba kong mga katangian, ugali, at pananaw na naging “catalyst” ng eviction ko sa seminaryo. May nakita ka bang logical order? Does it necessarily follow? You decide.



Ang Lahat ng Bagay ay Magkakaugnay. Sa pagiging liberal (oo na, payag na), umusbong ang iba’t-ibang “accusations” laban sa akin. Narito ang mga iyon:



>> The Rise Against – Dahil medyo liberal nga, nasa mindset at ibang salita at gawain ko ang maging “kakaiba.” I strike my own path. How can I make a difference if I go with the flow? Kaya iyon, ang nangyari sa akin ay “I go against the flow” at “I go against what is stereotypical.” At dahil dito, parang domino effect na sumunod ang ibang mga bagay.



>> Express Yourself – Medyo kakaiba ang “taste” ko pagdating sa sining. May mga kanta akong pinapakinggan na hindi ma-appreciate ng iba katulad ng Radioactive Sago Project ni Propeta Lourd de Veyra (ikaw ba naman nag magkaron ng album entitled “Tanginamo andaming nagugutom sa mundo fashionista ka pa rin!”). and I admit, na inamin ko din naman kay Fr. Rector, na “wala” akong “distinction” ng art at pornography. Yung mga X-rated na movie ay tinatawag kong “art film.” (Natutunan ko lang yun kay Direk RA Rivera. Di mo siya kilala? Award-winning director yun ng mga music videos, TV Shows, at effects man ng ubod ng luput na bandang “Pedicab.”). Bale yung “kawalan ng distinction” ko ng porno at sining ay kadalasang “biro” lamang at kung minsan ay paraan ng pagpapatawa, sineryoso naman ng iba. Ayos! Naging mitsa pa ng eviction. (Hindo ako defensive, nagpapaliwanag lang).



Avid collector din ako ng PULP Magazine (Music/Style in Your Face!) at kilala ang magazine na yun sa malulupit na art design, theme, at pictorial. Kaso, merong na-misinterpret yung pagbabasa ko minsan ng isang issue nun. Sabihan ba namang “Satanic” dahil nagkataong medyo dark and crimson yung kabuuan ng theme for that issue. To add up, metal band pa ang naka-feature na nagngangalang “Sin” (ni Charles Daza). Ayos! Satanic na pala ang PULP. Iapaliwanag mo yan sa libu-libong Pulperos, tingnan natin kung may maniwala.



Doon nga pala sa isang parte ng evaluation form, kung inyong matatandaan ay mayroong 21 qualities na tugma sa apat na haligi ng pormasyon sa seminaryo. Isa doon ay ang “tactfulness.” Doon sa rating, iyon ang lowest na ibinigay ko sa aking sarili. Alam ko at alam ng Rector na mababa nga ako doon. Kung minsan kasi ay reckless ako sa pagsasalita. Dahil reckless, katulad ng pagmamaneho, ay mayroong mga nasasagasaan. Straight to the point ako kung magsalita. Kung ano ang nararamdaman, kailangang ilabas, kailangang ipahayag. Outspoken. Kapag sumobra, ay hindi maganda.



>> Nagtataeng Bolpen – isa na siguro sa “imahe” na iniwan ko sa loob ng seminaryo ni Kiko ay ang pagbansag sa akin ng karamihan bilang isang “manunulat.” Tatlong termino din kasi akong naging punong patnugot (yun ba ang English sa editor-in-chief?) ng malupit pa sa L Magazine ng De La Salle-Lipa (yeah!) na The Prolegomenon.



Anyhoo, dahil nga medyo “liberal” e maangas din ako sa pagsusulat (hindi mo pa ba nahahalata?). Katulad nung “Tulfo guy” (kung sino man yun, pare-pareho naman sila) at Conrado de Quiros na mga manunulat sa Philippine Daily Inquirer, ay mayroong mga “nababangga” ang aking mga isinusulat. Kung hindi man tao at indibidwal, binabangga din nito ang ilang mga nakagisnang istilo ng mga konserbatibong mambabasa.



Hindi ako mahilig sa mga “sugar-coated” na salita. Diretso kung diretso. Straight to the point ika nga. Bayag kung bayag. Hindi ko na kailangang isulat na “scrotum-covered-thing-responsible-for-the-reproductive-operation-of-a-fertlile-and-matured-man organ.” Bukod sa mahaba, gusto ko kasi na kapag nagsusulat e yung madaling maiintindihan ng aking mga mambabasa. Sa pagiging “creative” ko, hindi ko na pinapakialamanan kung merong mga mambabasang may phobia sa salitang “bayag.” Kung interesado kayo dun sa mainit kong artikulong iyon, tingnan niyo yung blog entry ko entitled “War of Testicles.” (Trivia: Lowest reflection paper ko ang “War of Testicles”, binigyan lamang siya ng grade na “A minus.” Mas may substance naman kumpara dun sa iba kong papers, nahila lang siguro ng bigat ng “scrotum-covered-thing-responsible-for-the-reproductive-operation-of-a-fertlile-and-matured-man organ.” Iyon naman ay opinion ko lamang.)



Pasensya na nga pala sa salitang “nagtatae” sa itaas. Iyon ay terminolohiya kong naisip para sa isang katangian ng manunulat na katulad ng nabanggit sa itaas. Isang manunulat na may nagatataeng bolpen at kung saan-saan kumakayat ang angas at ideya na tinta, nagiging makayat, at mahirap, kung hindi imposible, na tanggalin.



>>Tough Guys…Wear Pink?! Tinanong ako ni Father Rector kung ano daw ang pananaw ko sa pananamit. Sinabi kong hindi naman ako yung nakikiuso, kontento na ako sa shorts at t-shirt kapag lumalabas ng bahay (at alam iyon ng mga tunay na nakakakilala sa akin). Medyo pinaikot pa ng niya ng konti hanggang sa dumating din kami dun sa punto niya.



Way back kasi in third year e meron akong primary pic sa friendster. Naka fuchsia pink polo-shirt, naka “Uma head band” (yung colorful na headband na pinauso sa boob tube ni Uma ng PBB), at may caption na “tough guys wear pink.” Ano daw ang nasa isip ko naoon? Sinabi kong to show the netizens and other people na ang pink ay hindi lamang para sa babae, na babasagin ko ang stereotypical at established na pananaw na ikinahon ng lipunan na ang pink ay para sa babae. Iyon! Strike na naman. Going against the flow. Sinasagasa ang “established norm” ng lipunan. Liberal.



Kung hindi niya daw ako kilala ay iisipin niyang bakla ako dahil nag-pose at nag-post ako ng ganoon. Tumawa na lang ako. Pero maitanong ko lang, di ba nagkalat ang mga ganoong t-shirt? Na madaming emo, punk, at posers na binata ang nagsusuot ng pink? Na hindi porke’t nag-pose ng “statement” e ganoon ka na? iiwanan kong nakabitin ang katanungang iyan (naks! “hanging question”).



>>A Growing Sub-Culture – Heto na ang pinakamasayang parte. Dito kami nagtagal (ng konti) ni Father Rector. Talagang nilagyan ito ng “emphasis factor.” Hindi kaila sa atin na madami ang mga naglipanang babae na nakakulong sa katawan ng lalaki. Sige na, maraming naglipanang bakla / bading / PGH (pa-girl na halimaw), binabae, bayot, bake-la sa lipunan. Hindi rin kaila sa inyo na kahit sa mismong Presbyterium ay may mga mapagpanggap na matipuno (huwag na kayong magtaka, sa seminaryo nga ay mayroong mga naliligaw at nakakalusot).



Anyhoo, tinanong ako ni Father Rector kung ano ang pananaw ko sa mga bakla. Sinabi kong mayroon silang magandang “sariling mundo” at “kultura.” Siguro ay alam niya rin na may alam akong ilang mga salitang bakla (gay lingo) kaya inokray (hehehe!) niya rin ito. Sinabi kong ang mga bakla ay mga anak din ng Diyos (nasa Catechism of the Catholic Church yun) at kailangan natin silang “intindihin” at “unawain” para maiparating sa kanila ang Salita ng Diyos – kaya iyon, “pinasok” at “inintindi” ko (ng konti) ang kanilang kultura.



Tinanong ako ni Father Rector kung ang pagiging cross dresser at transformers ba katulad ni BB Gandanghari ay paraan ng pagiging “liberal” at “expressive.” Medyo nagpaikot-ikot ako dahil bukod sa mahirap yung tanong, e medyo nalilito ako sa isasagot ko (ikaw ba naman ang tanungin ng ubod ng lupit na prof sa pilosopiya). Nakahalata yatang wala akong konkretong kasagutan ay medyo ni-rephrase niya ang katanungan. Binigyan niya ako ng situational na katanungan. Kung halimbawa daw na may estudyante ng UPLB na lumapit sa akin at nagtanong na “brader, ano po ang inyong pananaw sa mga katulad ni BB Gandanghari at sa mga ibang bakla?” Bilang naka-perfect sa final exams ng Special Ethics (kunwari ay importanteng isulat yun), sinabi kong mali ang kanilang mga homosexual acts, dahil immoral yun. Nagpalit ng gear si Father. Labas daw sa issue ang moralidad dahil alam nating lahat na immoral at intrinsically wrong yun. Ang issue ay ang pagigng expressive at kung iyon ba ay paraan ng pagiging liberal. Medyo pinaikot-ikot ko pa ulit at sa banding huli, nanaig ang pagiging conservative ko sa ilang mga bagay. Sinabi kong kung sa pagiging expressive mo, ay may nasasagasaan ka na, then its wrong, you have to stop it.



Siguro ay naintindihan na ni Father ang gusto kong iparating kaya wala ng lumabas pang follow-up question. With that, natapos ang mahabang discussion at pakikipagbuno naming sa mundo ng mga transformers na bading. Maigi naman daw, dahil kung pumayag ako ng lubusan sa “demand” ng “umuusbong na sub-culture” (term niya yun, pero para sa akin, naka-usbong at malago na ang kultura ng mga wasak na bading), something is wrong with me. Ayos, saving factor.



Bonus Track – Kung ating babalikan, mayroong parte sa evaluation form na “practical action plans.” Dalawa din ang hinihingi. Ang una kong inilagay ay To have focus and self-control at ang ikalawa ay To practice what I have learned for eight (8) years in the seminary. Ang tinatanong ay “practical”, ang labo ng sagot ko ano?



Masyado daw “generic” ang sagot ko. Napatawa ako dahil alam kong generic at hindi masyadong paractical in the sense of being practical ang sagot ko. Ipaliwanag ko daw kung anong ibig sabuhin noong To have focus and self-control dahil yung To practice what I have learned for eight (8) years in the seminary ay maliwanag na.



Sinabi kong high school pa lang ako ay ang pagkakaroon na ng focus at self control ang goal ko. Bakit daw. Sinabi kong iyon ang pinaka-ugat ng lahat ng mga “struggles” ko sa buhay – ang kawalan ng focus at self-control. Dahil obviously, e hindi pa rin practical at direct to the point, sinubukan niyang i-decipher kung ano ang ibig kong sabihin.



Maybe, just maybe daw, ay mayroon akong goal pero bara-bara o bahala na kung ano ang kalalabasan. Medyo tama si Father doon. Isa sa mga libangan ko ay ang procrastination. Mahilig akong mag-aksaya ng oras dahil hindi ako “gumagana” kapag hindi “pressured.” In short, I am practicing the art of cramming (katulad din ng ibang mga kaibigan at estudyanteng kakilala ko). Naniniwala kasi ako sa aking ability na “gumaganda” ang mga bagay-bagay kapag nagka-cramming ako. Na meron pa akong naiisip na something new, something creative, at something great kapag under pressure ako. Ayos hindi ba? Pero sa paglalagom sa akin (anlalim!) ay hindi iyon masyadong ayos.



Tinanong pa niya ako kung anong mga praktikal na bagay ang puwede kong gawin. Naisip ko yung passion ko sa visual arts at photography. Dahil nga mayroong mga hindi matanggap yung uba kong choice sa visual arts, I decided na gamitin din yung passion na iyon para sa aking “pagbabago.” Ganito yung sinabi ko kay Father Rector. Gusto kong sumali doon sa photography contest dito sa eLBi, iyong “Turismo Los Baños.” Imbes na tipikal na Peyups, Laguna Lake at Mount Makiling lamang ang entry, ang gagawin kong entry ay iyong mga simbahan at religious images dito sa eLBi. Para bang, may halo ng evangelization ang art (Naks! Kabanalan!).



Hindi ko na matandaan kung paano ito naikonekta ni Father Rector pero lumabas din yung “pamamalagi ko sa aking comfort zone.” Dati kasi ay may iniwan sa aking hamon si Father. Kapansin-pansin kasi na ang mga committee kong hinahawakan ay iyong mga “magaan” sa akin. Kung saan ako komportable. Mahilig ako sa pagsusulat kaya kinukuha ko ang committee on publication. Hindi ko sinusubukan ang ibang mga bagay, ang ibang mga committee na hindi ko forte. Iyon, dapat daw ay sinusubukan ko ang ibang mga bagay-bagay. Tama yung conference ni Father dati sa amin, we have to hit the opposites in our life to strike the balance.



The Premonition – Malinaw na sa akin ang mga “issues” tungkol sa aking mga sarili. Ang mga “bagay-bagay” ay sa akin nanggaling. Sa isang analogy, napiga na ang katas. Ang mga issues ang katas, ako ang prutas, at si
Father ang tagapagkatas (o ang pumiga, ginamit ko lang yun para may rhyme, yeah!). Walang duda, sa akin nanggaling ang mga bagay-bagay, sa mga labi ko namutawi, at naiintindihan ko ang mga sinasabi ko.



Dati, sa isang “shepherding sessions” namin ni Father bago mag-comprehensive exams (o “revalida”) ni Father kung ano ang gagawin ko kung “huli” na ang ginagawa kong “pag-aayos sa aking sarili”? Sinabi kong “life must go on” para sa akin. Masakit ngunit kailangang tanggapin ang katotohanan. Sinabi ko ang mga plano ko if ever, ang magtrabaho at magmina ng kayamanan, ipagpatuloy ang aking pagsusulat, i-pursue ang passion ko sa photography at ituloy yung napurnada naming planong “statement shirts” business ni Sancho Noel C. Cabatay, isa ring seminarista. (Sancho, pasisikatin ulit kita dito!). Hindi ko alam na ang plano ko palang iyon ay kailangan kong ituloy sa pagbababa ng hatol sa akin.



The Verdict – Kahit nakasulat sa aking ‘”letter of intent” na gusto kong tumuloy ng Theology Department, kailangan muna itong “pigilan” ng mga pari, ng aking mga formators, ng aking mga tatay. Kinakailangan ko munang “ayusin” ang mga issues sa aking sarili sa labas ng seminaryo. Kinakailangan muna akong “palabasin” para mapunan ang mga “kakulangan” sa akin. Pinatawan nila ako ng dalawang taong “supplementary regency.”



“Supplementary Regency” ang ipinapataw doon sa mga seminaristang malinaw ang atraksyon sa pagpapari ngunit kailangan munang punan ang mga pagkukulang sa kanilang sarili. Dalawang taon. Kinakailangan ko pa ring magreport sa seminaryo, para ma-update ang aking mga formators sa kung ano mang “development” sa akin.



Iyong “ipinakita” ko kasing pagbabago ngayong fourth year ay nasapawan ng talong taon kong hindi-masyadong-matamis na imahe. Nakakagulat daw. Baka nabibigla lamang ako. Ikinumpara iyon ni Father Rector sa isang magkarelasyon, isang babae at isang lalake, na tatlong taong “nagloko” ang lalaki, tapos bigla niyang sasabihin sa ika-apat na taon na siya ay “nagbago” na at nagyayang magpakasal? Nakakatakot hindi ba? Kaya dapat ko munang “ayusin” ang aking sarili sa labas.



Opportunity ang “tunay na mundo” na malayo sa “comfort zone” ng seminaryo para lubusan ko pang makilala ang aking sarili. Subukan ko ang daw ang “ibang lasa” ng buhay. Exciting nga daw ako e, alam niyang maraming mga possibilities at unexpected things ang puwedeng mangyari sa akin. Subukan ko din daw mag-girlfriend para malaman ko kung para saan talaga ako. (I admit, single-since-birth ako e! Hindi ko kasi priority ang pagkakaroon ng kasintahan…naks!).



Hindi ako umiyak noong sinabi sa akin ang hatol. Napasandal sa reclining chair at tinanggal ko lamang ng bahagya ang salamin ko dahil medyo nasisilaw ako doon sa kanyang ilaw sa lamesa. Pinaghandaan ko na ang mga possibilities sa akin.



Ang tanging nasa isip ko na lamang noon ay kung paano ko sasabihin sa aking mga magulang, kaibigan, at sa mga taong umaasa na ako ay tutuloy sa Theology na ako ay pinatawan ng regency. Mahirap. Lalo na kapag duper ang expectation sa iyo ng ibang tao. Mas pinroblema ko noon kung paano ko sasabihin sa aking mga magulang, alam ko kasing mabibigla sila.

Ultraelectromagnetic Curiosity – Matapos noon, tinanong ni Father kung bakit ko daw naisipan ang “pagbabago.” Kung ano ba daw ang nag-push sa akin to undergo change. Sinabi kong noong ako ay naging sesionista (ng bongos) at dumalo sa Eucharistic Celebration ng Neo Catechumenal Way (Tingnan niyo yung blog entry ko entitled Ultraelectromagnetic Experience).

Kung pamilyar kayo sa Neo, alam ninyong medyo weird ang kanilang celebration, parang kulto at ang kanta ay parang pang-rebolusyonaryo ang tono. Kung hindi naman, tingnan niyo sa You Tube yung ibang video clips nila. Sinabi sa akin ni Father na hindi kaya, baka lamang ako na-engganyo sa Neo ay dahil curious ako at “kakaiba” ang kanilang pagdiriwang? Because it’s not the usual? Baka offshoot ng katangian ko na “to look for something new and different.” Tanging “siguro” na lamang ang naisagot ko.

A Different Methodology – Bilang isang creative (pangangatawanan ko na) at palaging gumagamit ng kakaiba, kapag nagpapa-recollection ako ay gumagamit ako ng “lengwahe” na maiintindihan ng mga kabataan na aking tinuturuan. Karamihan, kung hindi man lahat, ng kabataan ngayon ay mahilig sa musika, particular sa mga banda. Kaya naman, gumagamit ako ng mga kanta ng mga sikat na banda na may malalim na mensahe at alam kong maiintindihan ng mga kabataan.

Halimbawa, kapag ang module ko ay ang “Hands”, ginagamit ko ang kantang “Sala” ng banding Pupil ni Ely Buendia. Maganda kasi ang liriko at mensaheng ipinaparating ng kanta. Iyon bang “Tara na’t sumama, sa mundong puno ng sala…isa lang ang iyong mundo, wag mong tatapusin, tawag ka’t nandiyan na ako, sinong hahabulin..kinabukasan nakasalalay sa iyong mga kamay.” Tapos sabay paliwanag na “kahit ano man ang “sala” na dumating sa ating buhay, huwag natin itong tapusin, dahil ang kinabukasan natin ay nakasalalay sa ating sariling mga kamay.” Ayos hindi ba? Sound trip na may lesson.

Pero dahil nga “wala” (payag na kahit papaano) akong distinction sa porno at sining, may pagka-liberal at kakaiba, binigyan ulit ako ng scenario ni Father Rector. Paano daw, baka lamang, kung gawin ko na kapag ako ay nagpaseminar sa kasal (pre-Cana) ay gumamit ako ng kakaibang metodolohiya ng pagpapaliwanag? Ganito ang ibinigay niyang halimbawa: What if ipapanood ko daw sa mga ikakasal ang isang porno para ipakita ang pagtatalik na walang love at isa pang eksena ng pagtatalik na medyo modest para ipakita ang pagtatalik sa konteksto ng kasal? To show the difference of sex within marriage and outside marriage? Puwede nga namang mangyari iyon. Pero promise, hindi pa iyon sumasagi sa aking isipan. Doon siguro sa mga nakakabasa nito, why don’t you give it a try? Biro lamang. Oo nga’t naiparating ko ang aking mensahe, katulad ng isang paring nagmumura at kung ano-ano ang sinasabi sa pulpito, ngunit magtataka at magtatanong ang mga tao. Hindi kasi lahat ay tatanggapin at mauunawaan ng lubusan ang ganoong paraan ng pagpapaliwanag. Hindi lahat ng tao ay liberal. You cannot force everybody to understand what you are trying to deliver or explain.

Epilogue – Marami pa kaming napag-usapan ni Father Rector, mostly ay mga katanungan, kung anong reaksyon at plano ko, nasabi ko rin sa kanya yung “takot” ko sa mga posibleng mangyari sa loob ng dalawang taon at kung makakabalik pa ba ako, pero pinili kong ang ikuwento na lamang sa inyo ay ang dahilan ng aking eviction sa Bahay ni Kiko

Pumasok ako sa kuwarto niya ng mag-a-ala cinco ng hapon at lumabas ako ng 6:15 ng gabi. Pagkatapos noon ay dumiretso na ako ng Kapilya kung saan ang mga seminarista ay tahimik nang nagdadasal. Marahil ay batid ng iba ang “kinahinatnan” ko dahil bakas sa aking mukha ang kalungkutan. Tahimik akong pumunta sa aking kneeler at pumunit ng maliit na piraso ng papel at nagsulat ng “Pare, regency ako ng dalawang taon, tulungan mo akong maghanap ng trabaho…” at ibinigay kay Monra na nakaupo sa aking likuran. In return, isinulat niya na “okay lang yan pare, ganyan talaga ang buhay, magpakatatag ka…”. Doon, sa kinauupuan kong iyon, natutunan ko ang tunay na kahalagahan ng mga taong makakaramay mo sa buhay. Pagkatapos, tahimik akong lumuhod at kinausap ang Diyos.

Isinusulat ko ang artikulong ito upang magkaroon ng kaliwanagan ang mga isipang walang liwanag dahil hindi ito nagpapaliwanag o nagbibigay liwanag kapag hindi lumiwanag mga isipang walang kaliwanagan.

Sa huli, nais kong iwanan sa inyo iyong isinulat ni Rick Warren sa kanyang librong “Purpose-Driven Life.” Lahat tayo ay may purpose. Ang mga nangyayari sa atin ay hindi aksidente. My personality, your personality, their personality is not bad, it’s just different.

Iiwanan ko ang artikulong ito na nagbibigay ng hamon sa aking mga mambabasa. Nawa ay may natutunan silang mga aral mula sa aking karanasan.

Ang buhay ay magpapatuloy para sa akin. 19-anyos lang ako. I have a life ahead of me. Ang “eviction” ko ay hindi ang katapusan. Isa itong paanyaya ng bagong simula. Magpapatuloy ang buhay. Padayon!